در روش تجدید ارزیابی پس از شناخت دارایی ثابت، چنانچه ارزش منصفانه به گونه ای اتکاپذیر قابل اندازه گیری باشد، باید آن را به مبلغ تجدید ارزیابی یعنی ارزش منصفانه در تاریخ تجدید ارزیابی پس از کسر استهلاک انباشته و کاهش ارزش انباشته بعد از تجدید ارزیابی، ارایه کرد. در مقاله حاضر پس از نگاهی به پیشینه تجدید ارزیابی دارایی ها، رویه حسابداری و نحوه عمل در زمینه تجدید ارزیابی دارایی های ثابت در استانداردهای بین المللی حسابداری، استانداردهای حسابداری ایران و اصول پذیرفته شده حسابداری برخی از کشورها، به صورت تطبیقی بررسی می شود. در پایان نیز به مقررات تجدید ارزیابی دارایی ها در ایران و ابعاد حسابداری افزایش سرمایه از محل مازاد تجدید ارزیابی دارایی ها پرداخته می شود. بررسی اصول پذیرفته شده حسابداری در کشورهای مختلف نشان می دهد در برخی از کشورها مدل بهای تمام شده به عنوان رویه حسابداری مورد استفاده قرار می گیرد و تجدید ارزیابی دارایی ها مجاز نمی باشد. در ایران، طی سال های گذشته با تصویب برخی قوانین، مازاد تجدید ارزیابی از معافیت مالیاتی برخوردار شده و در نتیجه شرکت ها نسبت به انجام این رویه تمایل بیشتری پیدا کرده اند.

در سال های اخیر شرکت های متعددی در بورس اوراق بهادار تهران به منظور اصلاح ساختار مالی و خروج از شمولیت ماده 141 قانون تجارت، اقدام به تجدید ارزیابی دارایی های های غیرجاری و افزایش سرمایه از محل مازاد تجدید ارزیابی نموده اند. هدف این پژوهش بررسی تاثیر تجدید ارزیابی دارایی ها بر هزینه های حسابرسی شرکت ها است. بدین منظور نمونه ای به تعداد 70 شرکت (35 شرکت که تجدید ارزیابی دارایی ها را انجام دادند و 35 شرکت که تجدید ارزیابی انجام ندادند) از شرکت های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران که در دوره زمانی 1394-1389 در بورس حضور داشته اند، انتخاب و داده های مورد نیاز استخراج گردید. برای آزمون فرضیه های تحقیق از نرم افزار Eviews 9 و داده های تابلویی استفاده شده است. یافته های پژوهش نشان می دهد تجدید ارزیابی دارایی ها منجر به افزایش هزینه های حسابرسی در دوره های بعد می شود. همچنین شرکت هایی که اقدام به تجدید ارزیابی دارایی ها می کنند در مقایسه با سایر شرکت ها، هزینه حسابرسی بیشتری متحمل می شوند.

تورم گسترده در جوامع مختلف و پیچیده تر شدن روش های تحلیل گری مالی، همراه با نیازهای متنوع استفاده کنندگان داخلی و خارجی و به ویژه حساسیت های مربوط به مراجع تصمیم گیرنده، ارایه اطلاعات واقع گرایا نه در فرآیند گزارشگری مالی را ایجاب نموده است. تجدید ارزیابی دارا یی های ثابت رویکردی است که خود نتیجه چنین تحولاتی محسوب می شود. هدف این پژوهش بررسی تاثیر تجدید ارزیابی دارایی شرکت ها بر افشای دارایی ها و مالیات بر درآمد شرکت ها است. در انجام این تحقیق از دو روش توصیفی از نوع همبستگی و پیمایشی استفاده شده است. علاوه بر استفاده از پرسش نامه داده های مورد نیاز از صورت های مالی شرکت های زیر مجموعه سازمان گسترش و نوسازی صنایع ایران و سازمان توسعه و نوسازی معادن و صنایع معدنی ایران برای دوره زمانی 1380 تا 1386 استخراج گردیده است. تجزیه و تحلیل نتایج تحقیق نشان دهنده آن است که در مجموع ارتباط قوی و موثری بین تجدید ارزیابی دارایی ها و افشای دارایی ها وجود دارد، از طرف دیگر تجدید ارزیابی دارایی ها برمالیات بر درآمد شرکت های مورد بررسی تاثیر گذاشته که البته رابطه تجدید ارزیابی با مالیات بر درآمد شرکت ها یک رابطه معکوس بوده است.